Diccionario Lunfardo

El lunfardo es una jerga originada y desarrollada en la ciudad de Buenos Aires, capital de la República Argentina, y su conurbano, y de allí se extendió en no muchos años a otras ciudades cercanas como Rosario, en la provincia de Santa Fe, y Montevideo, en Uruguay, ciudades que vivían una situación sociocultural muy similar, debido en gran medida a la millonaria inmigración desde casi toda Europa, pero principalmente italiana y española ocurrida a fines del siglo XIX y principios del XX. En 1878 un artículo del diario La Prensa titulado El dialecto de los ladrones indicaba que en Buenos Aires había un nuevo modo de hablar y se enumeraban veintinueve palabras entre las cuales estaba precisamente lunfardo como sinónimo de ladrón; en 1879 el comisario Benigno Lugones publicó un artículo en el diario La Nación en el que también se daban ejemplos del léxico, entre ellos el primer verso lunfardo que se conoce:

"Estando en el bolín polizando/ se presentó el mayorengo/ a portarlo en cana vengo/ su mina lo ha delatado."

Así originariamente esta jerga era empleada por los delincuentes y pronto lo fue por la gente de las clases baja y media baja. Parte de sus vocablos y locuciones se introdujeron posteriormente en la lengua popular y se difundieron en el castellano de la Argentina y el Uruguay. Sin embargo ya a inicios del siglo XX el lunfardo comenzó a difundirse entre todos los estratos y clases sociales, ya sea por la habitualidad de su uso, porque era común en las letras de tango, o ambos motivos. La poesía en lunfardo, aunque con palabras "vulgares", supo tener un buen nivel artístico en las manos de Felipe Fernández "Yacaré" (quien se destacaba en 1915), Carlos Muñoz del Solar mucho más conocido como Carlos de la Púa, Bartolomé Rodolfo Aprile, el celebérrimo José Betinotti (conocido como "el último payador" porque en su tiempo se consideraba que no habría más ni mejor payador que Betinotti); Antonio Caggiano, el famoso Amleto Enrique Vergiati más conocido por su seudónimo de Julián Centeya, Roberto Cayol, Augusto Arturo Martini mucho más conocido por su chusco seudónimo de Iván Diez, Daniel Giribaldi, Alberto Vacarezza, el célebre letrista tanguero Pascual Contursi, Francisco Bautista Rimoli cuyo seudónimo era Dante A. Linyera, Héctor Gagliardi, Enrique Cadícamo u Horacio Ferrer.

Con el transcurso del tiempo varias de sus palabras han pasado a países vecinos como Chile, Paraguay y Bolivia, donde hoy es frecuente el uso de lunfardismos en varias áreas urbanas del país. También, y mucho más recientemente (desde la década de 1990) también en el Perú se usan algunas palabras lunfardas. Toda esta "exportación" de lunfardismos de Argentina, es debida a los muchos inmigrantes de dichos países radicados allí; y sobre todo, a la difusión del rock argentino y la cumbia villera, estilos musicales en los que frecuentemente se utilizan términos del lunfardo.

En Funes el memorioso, Jorge Luis Borges afirmó -exagerando irónicamente- que el lunfardo no es un auténtico argot: «Yo tengo la impresión de que el lunfardo es artificial. Que es una invención de Gobello... y de Vacarezza».

Fuente: Wikipedia

</div> <div jsname="WJz9Hc" style="display:none">Argo argo kökenli ve Buenos Aires, Arjantin ve varoşlarda başkenti kentinde geliştirilen ve Santa Fe ilinde, Rosario gibi diğer yakın şehirlere birkaç yıl orada yayılmış gelen ve Montevideo olan Uruguay, Avrupa'nın çoğu göç milyoner büyük ölçüde, çok benzer, ama esas olarak İtalyan ve İspanyol bir sosyo-kültürel durum yaşayan şehirler on dokuzuncu ve yirminci yüzyıllarda meydana geldi. 1878 yılında Buenos Aires La Prensa lehçesi hırsızlar başlıklı bir makale hırsız ile eşanlamlı olarak sadece argo olan arasında yirmi kelime konuşuyor ve listelenen yeni bir yol 1879 yılında Komiseri bir makale Benigno Lugones yayınlanan, var olduğunu gösterdi gazetesi La Nacion bu da argo ilk ayeti de dahil olmak üzere kelime örnekler verdi biliniyor:

"Sheepshead minnow polizando olmak / mayorengo sunulan / hapiste bir taşıma gelir / kendi maden ihanet etti edildi."

Yani bu jargon ilk suçlular tarafından kullanılan ve yakında alt ve alt orta sınıfların insanlar için oldu. Kendi kelime ve ifadeler bir kısmı yerel daha sonra tanıttı ve Arjantin ve Uruguay Kastilya yayıldı. Argo için yirminci yüzyılın başlarında o tango şarkı sözleri, ya da her ikisi nedenlerle yaygın olduğu için, alışılmış kullanımı yoluyla, tüm sosyal tabakalar ve sınıflar arasında yayılmaya başladı. Ancak bu yana Argo, ama daha iyi Carlos Spike, Bartolome Rodolfo olarak bilinen Felipe Fernández "Jacare" (1915 yılında göze çarpıyordu kim), Carlos Muñoz del Solar elinde sanat iyi bir düzeyde olması için kullanılan "kaba" kelimeleri ile şiir Aprile, ünlü Joseph Betinotti (onun zamanında bu Betinotti daha fazla veya daha iyi payador olacağını kabul edildi çünkü "son halk ozanı" olarak da bilinir), Antonio Caggiano, daha iyi Julian Centeya onun takma tarafından bilinen ünlü Henry Vergiati Amleto, Roberto Cayol , daha çok takma adı Ivan komik Diez, Daniel Giribaldi, Alberto Vacarezza, ünlü tango söz yazarı Contursi Pascual, olan kalem ismi oldu Dante A. Francisco Bautista Rimoli tarafından bilinen Arturo Martini Augusto Linyera, Héctor Gagliardi, Enrique Cadícamo ve Horacio Ferrer.

Zamanla sözlerinin çoğu bugün ülkenin çeşitli kentlerde lunfardismos sık kullanımı var Şili, Paraguay ve Bolivya gibi komşu ülkelere gitti. Ayrıca, ve son zamanlarda (1990'lardan beri) de Peru lunfardo bazı kelimeler kullanarak. Tüm Arjantin bu "ihracat" lunfardismos, Arjantin rock ve cumbia gecekondu, sık sık argo terimler kullanılır müzik stilleri yayılmasına yukarıdaki tüm bu orada ikamet eden ülkeler ve gelen birçok göçmen, kaynaklanmaktadır.

Funes memoirist olarak, Jorge Luis Borges argo ironik bir gerçek argo değil abartarak, şunları söyledi: "Ben argo yapay olduğu izlenimi var. Bu Gobello bir buluştur ... ve Vacarezza '.

Kaynak: Vikipedi</div> <div class="show-more-end">